Gecə düşmüşdü. Şəhər yatmağa hazırlaşırdı. Binaların pəncərəsində işıqlar söndükcə Ay özü də körpəsini uyudan anatək mürgüləyirdi. Şəhərin oyanacağından ehtiyat edən ulduzlar sayrışmır, göyün üzünə qara örtük kimi çəkilən buludların altında görünməz olurdular. Ərlə arvad yatmağa hazırlaşırdılar. Arvad şifonerin qarşısında dayanıb bir-bir paltarlarının ən yaxşısını götürüb kənara qoyur, ər də ona tamaşa edirdi. Xeyli götür-qoydan sonra arvad əlindəki isti tuman-köynəyi ərinə uzadıb dedi: – Al bunu geyin, havalar soyuyub, bilmək olmaz birdən küçədə çox qalarıq. Ər arvadının verdiyini götürüb qolunun üstünə yığdı. Arvad özü də geyinib geriyə –  ərinə tərəf çönüb soruşdu: –  Yaxşıdır? Əri onu başdan-ayağa süzüb üzünə qonan kədəri gizlədərək dedi: – Bu uzunluqda donun üstündən bir də uzun jaket geyinmisən. – Birdən yıxılmış vəziyyətdə tapılaram, jaket dona ağırlıq edib çırmanmağa qoymasın. Arvadının sözü ona ağır gəldi. Yerindən sıçrayıb üst geyimini də geyinib otaqdan çıxdı. – Hara gedirsən gecənin gözü? – İndi nə gecənin gözü var, nə də gündüzün – deyib qapını örtüb pilləkənləri endi. Binanın həyətində xeyli kişi yığışmışdı. Heç kim dinmirdi. Hamı bir-birindən xəcalət çəkirmiş kimi susmuşdu. Fikirlər baxışlardan tökülürdü. – Görəsən, bu gecə də vuracaqlar? – Erməniyə etibar yoxdur, onlar körpəyə də rəhm etmirlər. – Dövlət nəzarət edir, atsalar zərərsizləşdirəcəklər. – Bu dəfə başqa yeri vuracaqlar. – Hardan bilirsən? – Yazmışdılar. – Hər yazılana inanma. – Burda dayanıb neynəyəcəyik, raketi saxlayası deyilik ki gedək evə, atsalar da ailəmizlə birlikdə ölək. Dağılışdılar. Hər kəs evinə getdi. Qapını açıb içəri girəndə arvadını əlləri qoynunda çarpayıda oturan gördü. Onun: - Gecəni öz evində yatmağa da qorxursan bu qaniçənlərin üzündən. Uşaqlığım da erməni xofuyla keçdi. Anam da belə böyüyüb. Allah onları bizim canımıza bəla yaradıb. – sözlərini eşitsə də heç nə demədi. Ərinin qaradinməzliyindən səbri tükənən arvad: – Ağzını açıb, bircə kəlmə söz desən dünya dağılmaz ki. – dedi. – Gecdir yat. – Nəhayət əri dilləndi. Özü də keçib o biri çarpayıya uzandı. Ağlından nə keçdisə birdən-birə mülayimləşdi. İri bir budağa qəfil qonan quş kimi səsinə birdən-birə həlimlik qarışdı: – Gecən xeyirə qalsın, arvad, –  dedi, – bəlkə, sabah bir-birimizi görmək qismət olmadı. Cənnətdə görüşərik. – Yaxşı ki, əynimi geyinmişəm. Səsi sanki şəhəri bürüyən gurultuya qarışıb ətrafa yayıldı. Elə bil ən əziz adamının qollarında can verib bütün vəsiyyətini çatdırırdı. Rahat idi. Heç ərinə gecən xeyirə qalsın deyə bilmədiyinə də təəssüflənmirdi. Ən uzun donunu geyindiyinə sevinirdi. O sevincdən qalan yeganə nişanə səhər dağıntılar altından tapılan uzun corab, uzun don və uzun jaket oldu. Oktyabr 2020-ci il

---